احمد زیدآبادی از سفر نفتالی بنت به ابوظبی

احمد زیدآبادی; اگر 10 سال پیش کسی از من بپرسد “می توانید تصور کنید در سال 1400 هجری قمری که کرانه باختری و شرق بیت المقدس توسط نیروهای اسرائیلی و شهرک های یهودی نشین آن منطقه اشغال شده بود، نخست وزیر این گروه ملی بود”؟ -تندروهای مذهبی در اسرائیل بر فراز عربستان پرواز کردند و در فرودگاه ابوظبی فرود آمدند و مورد استقبال حاکم امارات قرار گرفتند؟ در جواب حاضر بودم به همه اولیای عالم قسم بخورم که چنین چیزی محال است، غیر ممکن! من به جای خودم، اگر در همان سال، از نفتالی بنت گرفته تا رهبران احزاب چپ و راست و رهبران هر حزب اسرائیل در مرکز، یا رهبران کشورهای عربی. پاسخ همه فقط یک جمله بود: «رویاها و خیالات غیرممکن است».

غیر ممکن است، اما امروز ممکن شده و به واقعیت تبدیل شده است. نفتالی بنت، «قهرمان» شهرک سازی در سرزمین های اشغالی و نماینده یکی از افراطی ترین احزاب راستگرای یهودی، در ابوظبی مورد استقبال شیخ محمد بن زاید، ولیعهد امارات متحده عربی قرار گرفت و گفت: ما هستیم و طبیعی است که روابط دوستانه داشته باشیم!»

سوال اینجاست که چرا این اتفاق افتاد. متأسفانه پاسخ این سوال را باید با «بهار عربی» و متعاقب آن حضور ایران در سوریه و سیاست های عجیب و غریب دولت دونالد ترامپ جست. خیزش مردمی موسوم به «بهار عربی» بخش‌هایی از شمال آفریقا و خاورمیانه را فرا گرفت و در ابتدا شور و شوق بسیاری از کشورها از ایران گرفته تا ایالات متحده را برانگیخت.

در ایران، بهار عربی که به “بیداری اسلامی” معروف است، با استقبال گسترده ای مواجه شد، به این امید که گروه های اسلام گرا در تونس و مصر قدرت را به دست گیرند و دیگر پادشاهی های عربی دومینیکن، مانند جغرافیای وسیع امت اسلامی، را سرنگون کنند. “شکل عینی و عملی داشته باشید.

با این حال، در ایالات متحده، دولت اوباما قیام تونس و مصر را مقدمه ای برای ظهور دولت های باز و کثرت گرا در مخالفت با نظام سیاسی بسته خود می دانست که منطقه را از بی ثباتی طولانی مدت و تنش های دوره ای خارج کرده و اجازه می دهد. آن را بیشتر عمل کند. نزدیک به آمریکا برای ساختن شرق. جدید ارائه می کند.

هنگامی که قیام به انحصار اخوان المسلمین در کشور منجر شد، مردم آمریکا متقاعد شدند که این داستان به نفع آنها نیست و بنابراین از اتحاد نظامیان و بوروکرات‌های سلطنتی سابق و نیروهای سکولار و اقلیت‌های مذهبی اجتناب کردند. سلفی های تندرو به رهبری عبدالفتاح السیسی باید کار دولت اخوان را تشکیل دهند و اوضاع را به گذشته برگردانند.

جمهوری اسلامی، زمانی که طوفان بهار عربی به سوریه رسید، آن را نه به عنوان یک قیام واقعی، بلکه به عنوان توطئه ای علیه نزدیک ترین متحد خود و مداخله برای حفظ بشار اسد در قدرت تعبیر کرد.

در همین حال، کشورهای محافظه‌کار عربی که در کنار طرف ضد سوری بهار عربی قرار گرفته‌اند، با توجه به حساسیت ایران به سوریه، از دولت اوباما خواسته‌اند تا برای سرنگونی بشار اسد مداخله کند. دولت آمریکا که از اپوزیسیون سوریه سرخورده شده بود، درخواست اعراب محافظه کار را نادیده گرفت و در نهایت ایران علاوه بر تثبیت خود در عراق و لبنان، حضوری قوی و بی سابقه در سوریه ایجاد کرد.

کشورهای عربی که توسط دولت اوباما حسنی مبارک را برای کناره گیری از قدرت تحت فشار قرار دادند، انفعال علیه رژیم اسد را نشانه بی توجهی آمریکا به گسترش نفوذ ایران و بی تفاوتی نسبت به آینده آن تفسیر کردند و دولت اوباما را با تردید مواجه کردند.

در همین حال، دونالد ترامپ با سر و صدای خود در کاخ سفید سعی کرد معادلات را بر هم بزند.

از یک سو با خروج از توافق برجام، تامین بودجه لازم برای حمایت از متحدان خود در منطقه را برای ایران با مشکل مواجه کرد و از سوی دیگر، هیئتی از یهودیان ارتدوکس ایجاد کرد. طرح صلح شرقی و عادی سازی روابط اسرائیل و کشورهای کرد.

این هیئت به رهبری داماد ترامپ، جرد کوشنر، چهار عامل را برای متقاعد کردن کشورهای عربی برای عادی سازی روابط با اسرائیل بررسی کرد: اول، حضور فزاینده ایران در منطقه، به ویژه پس از فوران بهار عربی در یمن و بحرین. دوم، ضعف ملت های عرب در دفاع از خود و نیاز آنها به حمایت آمریکا به ویژه در برابر جمهوری اسلامی. سوم، این حمایت مشروط به عادی سازی روابط آنها با اسرائیل است. چهارم، اگر روابط بین کشورهای عربی عادی نشود، حدود 30 درصد از کرانه باختری به اسرائیل ضمیمه خواهد شد.

بدین ترتیب، در پرتو حوادث فوق، چیزی که 10 سال پیش غیرممکن بود، ممکن شد.

این تازه شروع کار است. اسرائیل بدون اینکه نیازی به حل مسئله فلسطین یا آغاز مذاکره با دولت محمود عباس ببیند، به دنبال عادی سازی روابط خود با کل جهان اسلام از کازابلانکا تا جاکارتا بوده است.

برای آن، آنها باید به بحران بر سر برنامه هسته ای ایران ادامه دهند. نفتالی بنت در ابوظبی است تا درباره این موضوع صحبت کند. متأسفانه در کشور ما فضایی وجود دارد که نمی توان به وضوح در مورد این مسائل اظهار نظر کرد!

در حالی که اسرائیل مدام در تلاش برای عادی سازی روابط با کل جهان عرب و اسلام است بدون اینکه کوچکترین امتیازی به فلسطینی ها بدهد، در کشور ما فقط می توان آشکارا از فروپاشی و فروپاشی قریب الوقوع صحبت کرد!