محمد مهاجری در روزنامه اعتماد در مطلبی با عنوان «پوست موز زیر پای آقای وزیر» به انتقاد از وزرای بهداشت دولت سیزدهم پرداخت:
دکتر سعید نمکی فکر می کرد اگر سرنا را با سر باز بزند صدای خوبی می دهد، ماندگار می شود و در دولت سیزدهم سوار بر توسان مراد می شود. با این حال، سیاست وحشیانه تر از آن چیزی بود که او فکر می کرد. همسفر کرونا نفس راحتی کشید و با آسودگی از دستان داغدار راهی کنجی شد که امروز خبری از او نیست. سعید نمکی آرزوی روز خوشی را در سر می پروراند که عزاداران به واکسنی امیدوار بودند.
در همان زمان آقای نمکی با واردات هر نوع واکسنی مخالفت کرد و پس از مدتی راضی شد، همه دنیا گرفتار کرونا شد و تقاضای مکرر از عرضه بیشتر شد. فقط تقصیر نمک نبود. این ویروس خطرناک‌تر از آن بود که به آب بازی‌های سیاسی انداختند و سلامت توده‌ها را در کشتی سیاست به خطر انداخت، اما فاجعه این بود که آنها آن را با گرداب خود بلعیدند. وزیر بهداشت دولت سیزدهم نیز به نظر می رسد همان دستور کار سیاسی تاثیرگذار در دولت قبل را دنبال می کند. شاید سیاسی بودن حتی برای وزرای بهداشت هم مذموم نباشد، اما ورود بدون بصیرت و اطلاعات لازم به این دنیا پوست موز است. آقای انالله می‌گوید: «در دولت گذشته، عده‌ای از نبود واکسن کرونا برای پذیرش FATF و پایان دادن به آن استفاده کردند.» بیان این جمله کوتاه نشان می دهد که وزرا از موضوع مطلع نیستند و دستورات آنها در امضای دیگران بیان می شود.
اولاً اگر این افتخار را داشت، سال گذشته در چنین روزی، همراه با بسیاری از پزشکان دیگر، نامه ای در مخالفت با واردات هرگونه واکسنی امضا کرد. هیچ اشکالی ندارد که آن امضا را فراموش کنیم، اما قطعاً افتخار کردن به واکسنی که آنها با آن مخالفت می کنند، نفرت انگیز است.
ثانیاً اگر آقای وزیر بتواند رابطه لاس وگاس و برجام و عفایتف را (بدون کمک بازیگران سیاسی) روشن کند. بهتر است این مسائل را به خانواده او بسپارند تا وزرا به وظایف اصلی خود عمل کنند.
سوم، وقتی اوضاع متشنج است، شری. انالله هم وزیر شد. اگر نمی دانستند هیچ کشوری حاضر نمی شد در اوج کرونا به ایران واکسیناسیون دسته جمعی بزند. وقتی سران سابق دولت متوجه شدند که پذیرش نظرات مخالفان واردات واکسن (مانند آقای انالله) جرم است و وقتی متقاعد شدند که تولید واکسن داخلی یک سراب است، پرسیدند. رئیس جمهور چین برای کمک طبیعی است که یک کشور بزرگ با جمعیت یک میلیاردی نیازهای خود را در اولویت قرار ندهد و قول ارسال واکسن در اسرع وقت به رئیس جمهور ایران را بدهد. یعنی قول داده بود در شهریور 100 میلیون واکسن سینوفرم به ایران عرضه کند. شوخی این است که دکتر واکسن در حالی وارد ایران شد که انولا منتظر سرنگ بود.
البته واکسن برای جمعیت حدود 50 میلیونی مفید است، اما اولاً اگر تشکل مردمی و تجمیع نبود، وزیر محترم بهداشت ضعیف می‌شد و دوم تزریق (یعنی واردات) توسط دولت قبل معرفی شد. این در حالی است که چین به درخواست دولت قبل به درخواست FATF توجهی نکرد. اگر وزیر اطلاعات دقیق‌تری می‌خواهد، به منشی خود دستور دهد که با همتای چینی خود یا با شماره سفیر چین در تهران تماس بگیرد و وزیر برای اطلاع از موضوع با او صحبت کند.
