[ad_1]
در رفتن محمدمهدی حاتمی; ایران دارای بزرگترین ذخایر نفتی و دومین ذخایر گازی جهان است و بسیاری می گویند اگر «میدان گازی چلاس» تازه کشف شده را در نظر بگیرید، ایران به بزرگترین دارنده گاز جهان تبدیل می شود. محفوظ است، روسیه را پشت سر گذاشت.. در یک کلام، ایران ابرقدرت انرژی فسیلی جهان است.
به گفته فرارو، با این حال، در مورد ارزش دارایی های ایران در منطقه صحبت چندانی نشده است. تخمین زده می شود که ایران حدود 35000 «کیلومتر مکعب» منابع گاز طبیعی اثبات شده دارد و اگر ارزش صادرات هر «متر مکعب» را حدود 30 سنت در نظر بگیرید، کل ذخایر گاز ایران حدود 10 تریلیون دلار (10000 میلیارد دلار) است. . . دلار).
این در حالی است که ایران از نظر صادرات انرژی از هیچ یک از فرصت های موجود استفاده نکرده است: خط لوله ای که قرار بود گاز ایران را به پاکستان و هند برساند نزدیک به 30 سال است که راه اندازی شده است. بنابراین افغانستان اکنون می تواند به جای ایران گاز از ترکمنستان وارد کند. اما ماکرا چیست؟
ما فقط 30 سال فرصت داریم
اندیشکده‌های اقتصاد انرژی در سراسر جهان، دوره بعدی را حداکثر تا دو دهه (یعنی سال 2040) به عنوان عصری تعیین کرده‌اند که در آن نفت ارزش خود را به عنوان یک کالای با ارزش در تامین انرژی از دست می‌دهد.
گاز طبیعی می تواند کمی بیشتر دوام بیاورد، زیرا به دلیل فراوانی ارزان تر است و همچنین یک سوخت پاک است. به هر حال، ایران (و هر کشوری که دارای ذخایر انرژی فسیلی باشد) کمتر از سه دهه برای عرضه منابع به بازار جهانی انرژی فرصت خواهد داشت.
این در حالی است که ایران که از منظر سیاست بین الملل منزوی شده و رابطه سردی با «غرب» دارد و نتوانسته خود را در میانه «شرق» قرار دهد. مزیت نسبی آن به عنوان یک ابرقدرت انرژی جهان را تا حدودی از دست داده است.
افغانستان، روسیه و پاکستان و مسئله گاز ایران
در حال حاضر دو ذخایر بزرگ گاز طبیعی جهان به استثنای روسیه و ایران عبارتند از قطر، ترکمنستان، قزاقستان، مصر، مراکش، الجزایر، اندونزی، موزامبیک، استرالیا، کانادا و حتی چین. همه مولد گازهای طبیعی وجود دارد.
در واقع، عرضه کنندگان بیشتر از تقاضا در بازار گاز طبیعی وجود دارد، که به این معنی است که رقابت و جنگ بر سر خرید مصرف کننده نیز وجود دارد. در واقع نبرد برای یافتن بازار گاز طبیعی مدت هاست که ادامه دارد و قدرت های بزرگ از تمام ابزارهایی که در اختیار دارند برای غلبه بر این رقابت استفاده می کنند.
مثلاً اعلام شده است که افغانستان به جای ایران از ترکمنستان گاز وارد می کند. در یک مورد قدیمی، پاکستان که کریدور انتقال گاز ایران در شبه قاره هند (و حتی چین) به حساب می آمد، تحت فشار آمریکا از سرمایه گذاری مشترک ایران، هند و خود این کشور خارج شد و میلیاردها هزینه برای ایران به همراه داشت. دلار وارد شد.
ماجرا از این قرار است که در سال 1990، پس از تقریباً پایان جنگ ایران و عراق و زمانی که روابط ایران با جهان رو به بهبود بود (در زمان ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی)، ایران، هند و پاکستان برای ایجاد خط به توافق رسیدند. خط لوله گاز از اینجا ایران با هند موافقت کرد.
این ابرپروژه که در صورت بهره برداری امروز می تواند گاز 1.7 میلیارد نفر در هند و پاکستان را تامین کند، “خط لوله صلح” نام دارد. ایران با هزینه خود لوله را در مرز پاکستان گذاشت، اما پاکستان به قول خود عمل کرد و به لوله گذاری ادامه نداد. بعداً، با وجود تهدیدهای ایران مبنی بر شکایت در مجامع بین المللی، پاکستان از ادامه پروژه خودداری کرد و خط لوله روی کاغذ ماند.
در جدیدترین مورد، شایعات تایید نشده ای به گوش می رسد مبنی بر اینکه روسیه صادرات گاز ایران از میدان گازی چالوس را کنترل کرده است تا ضمن کسب سود، از تامین کننده شدن ایران جلوگیری کند. برای اتحادیه اروپا هم گاز بگیرید.
ترکمنستان و افغانستان چگونه به ایران حمله کردند؟
اما این ها تنها نمونه هایی از فرصت های سوزان ایران برای صادرات گاز طبیعی نیستند. در فروردین 1400 بیژن ژانگنه وزیر سابق نفت ایران در سفر به استان سیستان و بلوچستان گفت: افتتاح می شود. وی با بیان اینکه در مرحله بعدی از این خطوط لوله برای صادرات به افغانستان استفاده خواهیم کرد، گفت: کار خط لوله گاز به زابل به زودی تکمیل و افتتاح می شود.
با این حال، رویای صادرات گاز به افغانستان از نظر صادرات گاز به پاکستان همچنان روی کاغذ است که با ظهور طالبان در افغانستان این امر پیچیده تر می شود. افغانستان یک کشور “محصور در خشکی” است (یعنی به هیچ دریای آزادی دسترسی ندارد).
از سوی دیگر موقعیت جغرافیایی کشور، گستره آن تا هیمالیا و هندوکش، مشکلات آن با همسایگان و… روابط تجاری با ایران را مناسب تر می کند.
نه تنها روابط تجاری بین ایران و افغانستان کافی نیست، بلکه شایعاتی وجود داشت مبنی بر اینکه مقامات افغان قبل از تسلط طالبان بر افغانستان، به جای ایران از ترکمنستان گاز وارد کرده بودند.
ترکمنستان پتانسیل صادرات گاز بیشتری نسبت به مصرف داخلی خود دارد، برخلاف ایران که علیرغم تولید گاز زیاد، آنقدر انرژی تولید می کند که گاز صادراتی خود را تامین می کند و به میلیاردها دلار سرمایه گذاری برای توسعه گاز نیاز دارد. ظرفیت تولید..
عمان: روزنه امید
از سوی دیگر، چند ماه پیش، محمد الرومهی، وزیر نفت و گاز عمان به اس اند پی گلوبال پلاتس گفت که عمان از طریق احیای برجام به پروژه های واردات گاز ایران علاقه مند خواهد شد. خط لوله را احیا کنید. سالهاست که روی میز بوده است.
الرومهی در مصاحبه ای در مورد خط لوله ایران و عمان گفت: من خوشبین هستم که امسال نه، اما به زودی درباره احیای این پروژه صحبت خواهیم کرد. از دیدگاه عمان فرصت های زیادی برای استفاده بهینه از این پروژه وجود دارد.»
اما این تنها پیشنهاد غیرمستقیم وزیر نفت و گاز عمان به ایران نیست. رومهی در همین گفت وگو افزود: خط لوله گاز ایران به عمان می تواند تا یمن هم کشیده شود. روزی صلح در یمن حاکم خواهد شد و روزی که توافقنامه صلح در این کشور امضا شود، ابتدا به انرژی نیاز است. عمان علاوه بر صادرات مجدد گاز ایران به یمن، به دنبال استفاده از بخشی از این گاز برای صنعت و افزایش ظرفیت تولید LNG و پتروشیمی و ورود به عرصه تولید هیدروژن است.
آیا می دانید که در حال تمام شدن هستید؟!
مردم عمانی حداقل از سال 2013 به دنبال خرید گاز از ایران بودند و همیشه روابط سیاسی خوبی با ایران داشتند و اکنون که یمن به نوعی در خط مقدم سیاست ایران قرار دارد، این پیشنهاد یک پیروزی برای ایران است. قبول کردنش سخت تر از پذیرفتن است.
ایران تاکنون نقش بسیار بدی در دیپلماسی انرژی داشته است و البته می داند که فرصت دائمی نخواهد داشت. در حال حاضر برنامه هایی برای انتقال هوا از جمهوری آذربایجان به اروپا از طریق ترکیه در دست اجراست و خود ترکیه نیز میدان های گازی در آب های مدیترانه را اکتشاف کرده و قصد دارد با بهره برداری از آنها به اروپا صادر کند.
اگر زودتر نباشد، ایران نیز مانند بسیاری دیگر (مانند تبدیل فرودگاه امام خمینی به یک قطب پروازی منطقه ای یا یک قطب الکتریکی در منطقه)، توسط کشورهای بسیار کوچک کنار زده خواهد شد. اما آیا شما گوش دارید؟
[ad_2]
