مدیر “دیوار” مسئولیتی در قبال محتوا ندارد

به طور کلی دو دسته خدمات برای پلتفرم وجود دارد: دسته اول تولید محتوا و دسته دوم مدیریت سایت و خدمات میزبانی.

تولیدکنندگان محتوا مسئول محتوایی هستند که منتشر می کنند. اما خود وب مسترها و پلتفرم ها محتوا ارائه نمی دهند و فقط فضا را برای محتوا ایجاد می کنند. وظیفه آنها امکان دانلود، آپلود، اشتراک گذاری و ذخیره محتوا است و سایت هایی مانند «دیوار»، «آپارات» و «یوتیوب» در این دسته قرار می گیرند.

قانونگذاران ایران و سایر کشورها قوانینی را برای تنظیم فعالیت های این پلتفرم تعیین کرده اند.

نگاهی به حقوق بین الملل

قانون مدل تجارت الکترونیک کمیسیون حقوق تجارت بین‌الملل ملل متحد استانداردها و مسئولیت‌های خاصی را برای جنبه‌های اداری و فنی نگهداری دفاتر ICT تعیین می‌کند.

علاوه بر این، ما قوانین جهانی در رابطه با مسئولیت های ارائه دهندگان خدمات ICT داریم. به خصوص اگر محتوای اشتباهی ایجاد شود. به عنوان مثال، اگر آنها عمداً اطلاعات حریم خصوصی شخصی یا کلید حریم خصوصی او را فاش کنند، یا اطلاعات نادرست بدهند، امضای نامعتبر یا نادرست را امضا کنند، مسئولیت کیفری یک جرم کیفری دارند و اگر سهوا مرتکب چنین اعمالی شده باشند، مسئولیت مدنی دارند و مکلف به جبران خسارت اشخاص ثالث می باشند.

اما در مورد مسئولیت ارائه دهندگان خدماتی که فقط میزبانی می کنند، شرایط را به دیگران می دهند تا اطلاعات را در آن پلتفرم آپلود کنند و آنها فقط مدیریت می کنند، شرایط قانونی متفاوت است. قطعنامه های شورای اروپا در مورد خدمات تجارت الکترونیک حاوی دستورالعمل هایی برای ارائه دهندگان میزبانی است و بیان می کند که ارائه دهندگان خدمات زمانی که فقط اطلاعات کاربران را جمع آوری می کنند و فضایی برای انتشار ایجاد می کنند مسئولیتی در قبال محتوا ندارند.

از سوی دیگر، قانون حق نسخه‌برداری هزاره دیجیتال ایالات متحده، مسئولیت میزبانی را صرفاً بر عهده کاربرانی می‌گذارد که محتوا را ایجاد می‌کنند. نه مدیرانی که به کاربر فضا داده اند.

در ایران قانون جرایم سایبری داریم که مشخص می کند ارائه دهندگان هاست چه کسانی هستند. که فضایی را ایجاد می کند که کاربران بتوانند اطلاعات خود را منتشر کنند.

نوع اطلاعاتی که کاربران در این فضا منتشر می کنند یا به اشتراک می گذارند متفاوت است. هر نوع داده ای را می توان در این پلتفرم ذخیره کرد و این اطلاعات به طور کلی تا زمانی که کاربر دستور حذف آن را صادر کند یا مقام ذیصلاح دستور حذف این اطلاعات را صادر کند حفظ می شود. بنابراین می بینیم که میزبان هیچ نقشی در این اطلاعات ندارد.

وقتی در بحث ISP یا ISP به دستورالعمل های شورای اروپا نگاه می کنیم، بیان می شود که اگر پلتفرم عملیاتی تنها یک کانال باشد یا میزبانی و هاست یا ذخیره سازی موقت (کش) مسئولیتی در قبال محتوای تولید شده توسط کاربر ندارد. این بی مسئولیتی میزبان در تمامی زمینه ها مانند نقض کپی رایت، افترا و مسئولیت کیفری به صراحت بیان شده است، میزبان هیچ گونه مسئولیتی در این زمینه ها ندارد. بدیهی است حذف محتوا به محض اطلاع از فعالیت مجرمانه ایجاد شده توسط هاست الزامی است و در این گونه موارد لازم است به دستور مقام ذیصلاح اقدام شود.

در ایالات متحده، پورت های ایمن برای تنظیم حقوق و تعهدات ارائه دهندگان هاستینگ پیاده سازی شده اند و برای ISP ها معافیت ها و استثنائاتی را در نظر می گیرند. یکی از اصول مشمول این قانون مشکل نگهداری اطلاعات در سیستم یا شبکه به درخواست کاربر است که معادل هاست ما می باشد. بنابراین تا زمانی که ارائه دهنده هاست از انتشار اطلاعات مجرمانه اطلاع نداشته باشد مسئولیتی بر عهده خود نیست و از لحظه ارائه این اطلاعات به عهده خود اوست. به طور خلاصه، این فرض وجود دارد که ارائه دهندگان هاست هیچ تعهدی برای نظارت بر محتوای تولید شده توسط کاربر ندارند. به خصوص که از نظر فنی امکان کنترل تمام متن منتشر شده وجود ندارد.

مسئولیت بستر در نظام حقوقی ایران

در نظام حقوقی ایران، مسئولیت دسترسی و میزبانی ارائه دهندگان خدمات در قانون جرایم رایانه ای پیش بینی شده است. در مواد 749 و 751 آمده است که ارائه دهندگان خدمات دسترسی و میزبانی موظفند به محض دریافت دستور کارگروه برای تعیین محتوای مجرمانه یا مصادیق فعالیت مجرمانه سیستم را اصلاح کنند و از دسترسی افراد به آن جلوگیری کنند. همچنین تصریح می کند که در صورت امتناع عمدی از اجرای دستور کارگروه یا مقام قضایی منحل خواهند شد. از 100 میلیون تا یک میلیارد ریال جریمه نقدی و از یک تا سه سال انفصال محکوم می شود. مورد سوم.

طبق تبصره 751، ارائه دهنده خدمات هاست الزامی است که به محض اطلاع از محتوای مجرمانه، مراتب را به کارگروه اعلام کند تا نسبت به رفع آن اقدام کند.

در مواردی که شخصی اطلاعاتی را منتشر می کند که موجب هتک حیثیت شود، در صورت عمد بودن، باید رسیدگی و جبران خسارت و اعتراض شود.

با این حال، مشکل مربوط به مواردی است که محتوا در شرایطی منتشر و توزیع می شود که میزبان دانش و اطلاعات واقعی در مورد محتوا ندارد و توسط افرادی غیر از ارائه دهندگان خدمات ایجاد می شود. و ممکن است محتوا توسط کارکنان این ارائه دهندگان خدمات ایجاد شده باشد. اینجاست که ما دچار مشکل می شویم.

«ساماندهی و توسعه رسانه‌های دیجیتال و فعالیت‌های فرهنگی» مصوب ۱۳۸۹ هیأت وزیران، تعریفی از نشر دیجیتال ارائه می‌کند و بیان می‌کند که افشای هر نوع داده از طریق رسانه‌های دیجیتال، انتشار تلقی می‌شود. یعنی شخصی که محتوا را تولید می کند، ناشر است و قوانین حاکم بر آن، قوانین حاکم بر نشریه است. بنابراین، ارائه دهندگان خدمات میزبانی که تولید کننده محتوا نیستند و فقط ناشران محتوا را میزبانی می کنند و اجازه ذخیره و پردازش محتوا را می دهند ناشر محسوب نمی شوند و قوانین حاکم بر ناشران و مسئولیت های آنها شامل این گروه نمی شود. به این دلیل که مشاهده و تأیید صریح یا ضمنی اثر منتشر شده باید منتشر شود، اما ارائه دهنده هاست نقشی در تأیید محتوا ندارد. همچنین نمی تواند بر تولید محتوا نظارت داشته باشد. این حداکثر بستر را برای انتشار و انتشار محتوا در اینترنت فراهم می کند. بنابراین، من معتقدم که هر کسی که خدمات میزبانی ارائه می دهد، ناشر محسوب نمی شود.

در واقع، این ارائه دهندگان میزبانی برای تطبیق با عصر فناوری اطلاعات ایجاد شده اند، به این معنی که معادل های فیزیکی آنها در فضای سنتی وجود ندارد. اینها ویژگی های عصر حاضر است و توسعه تجارت الکترونیک و فناوری اطلاعات مستلزم وجود بستری برای ارائه محتوا است. این ارائه دهندگان خدمات تنها باید دانش فنی و مهارت های لازم را در سطح خدمات مرتبط با پلتفرم داشته باشند، نه نظارت بر محتوا.

بنابراین به نظر من این پلتفرم ها و سایت ها هیچ گونه دخالتی در ایجاد و ویرایش محتوا یا چاپ و انتشار محتوا ندارند. کاربرانی هستند که محتوای خود را از طریق این پلتفرم با دیگران به اشتراک می گذارند.

تنها نکته کوچک این است که اگر ارائه دهنده خدمات میزبانی با داده ها تداخل داشته باشد یا ظاهر و قالب آن را تغییر دهد، می توان گفت که ناشر است، اما اگر تنها بستر میزبانی ارائه می دهد و فقط یک کانال و فضا است، مسئولیت خود را دارد. نباید باشد. باید برای او گرفته شود. این همان چیزی است که قانون جرایم سایبری می گوید. مسئولیت میزبان فقط پالایش است. در صورتی که اطلاعات منتشر شده مشکلی دارد و خلاف قانون است و میزبان نیز از آن مطلع است، باید آن را اصلاح کند. اطلاعات مضر و غیرقانونی را پس از اعلام مقام قضایی یا گروه اجرایی برای تعیین مصادیق محتوای مجرمانه فیلتر کنید و در صورت امتناع از انجام این وظیفه قانونی مسئول جرائم کیفری خواهد بود.

ضمناً قانون جرایم رایانه ای کاملاً آگاه است که اطلاع از محتوای مجرمانه قبل از انتشار امکان پذیر نبوده و امکان پذیر نبوده و بنابراین در قانون پیش بینی نشده است. وی گفت: برای نزدیک کردن این اطلاعات به عمل باید فهرستی از دستورات دادگاه و مصادیق محتوای مجرمانه وجود داشته باشد.

مسئولیت مدنی

مسئولیت مدنی بر اساس نقص است. اگر می خواهید در پرونده ای مسئولیت مدنی داشته باشید، باید تقصیر را اثبات کنید، یعنی ابتدا تقصیر را اثبات کنید، دلیل فنی را ثابت کنید و سپس تشخیص دهید که آیا خلاف موازین حرفه ای عمل کرده اید یا خیر. دلیل فنی نیز به این معناست که قانون ما تخلف از ماشین آلات دولتی محسوب می شود. منظور از استدلال فنی این است که از نظر اصول فنی و فناوری، با توجه به الزامات فضای مجازی، آسیب می تواند باعث رفتار عامل شود. یعنی حالتی که مجرم بتواند محتوا را کنترل کند، اما از کنترل آن امتناع کند و داده ها مجرمانه فرض شوند. در این صورت بحث غرامت و نه مجازات در صورت تلف شخص ثالث مطرح می شود.

موضوع دوم بحث مولفه روانی است. برای مسئولیت کیفری، باید یک مؤلفه روانی ایجاد کنید. اگر بگوییم جرمی رخ داده است، مقید به اثبات عامل روانی هستیم و اگر عامل روانی قابل تأیید نباشد – که در زمینه میزبان قابل تأیید نیست، یعنی عامل ذهنی در زمینه ما وجود ندارد. محتوای مجرمانه منتشر شده در رابط یا میزبان. موضوع جرم و مسئولیت کیفری کاملا زیر سوال رفته و حذف می شود. در صورت عدم رعایت تکالیف باید محل تقصیر و قصور به طور کامل احراز شود تا در مورد خسارات احتمالی اظهارنظر شود.

ما نمی توانیم مسئولیت کیفری یا مدنی را برای هر گونه مسائل ناشی از پلت فرم “دیوار” بر عهده مدیر پلت فرم قرار دهیم. بر اساس قانون، هیچ وظیفه نظارتی بر این بستر وجود ندارد و ضابط قضایی به محض صدور دستور یا شناسایی و افشای مطالب کارگروه تعیین مصادیق کیفری، مسئولیت را بر عهده می گیرد و قبل از آن قانون هیچ گونه مسئولیتی ندارد. مسئولیت این افراد در نظر گرفته نشده. من می خواهم اعلام کنم که از نظر حرفه ای با ایجاد سیستم مسئولیت کیفری برای انتشار محتوا توسط ارائه دهندگان خدمات میزبانی مخالف هستم.