چرا آینده جهان عرب اینقدر وخیم است؟

در رفتن پایگاه خبری العربی جدید در گزارشی با استناد به آمارهای عینی و موثق، معتقد است سال های آتی پر از بحران ها و چالش های جدی برای کشورهای عربی خواهد بود. بحرانی که عملاً ثبات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جهان عرب را تضعیف می کند و تأثیر بسزایی بر فضای سلطنت عرب خواهد داشت.

پایگاه خبری جدید العربی نوشت: به گفته بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران جهان عرب، سال 2022 تهدیدها و چالش های جدی برای کشورهای عربی خواهد بود. امسال، بلایایی مانند تغییرات آب و هوایی، درگیری های ایدئولوژیک و جنگ های داخلی چالش های اصلی برای کشورهای عرب هستند. آنها نیز خطرناک هستند. در این زمینه، انتشار مجموعه‌ای از گزارش‌های بین‌المللی که اخیراً منتشر شده است، به ما یادآوری می‌کند که اکثر خانواده‌های عرب (حدود دو سوم آنها، به‌ویژه در زمینه‌های کلیدی مانند فقر و آموزش) دیگر قادر به پرداخت هزینه‌های مالی نیستند. آنها هیچ نیاز اولیه ای ندارند و کم کم در فقر و ناامیدی فرو می روند.

در این زمینه، طیف قابل توجهی از گزارش‌های جدید نشان می‌دهد که چگونه ویروس کرونا وضعیت جوامع عرب را در گذشته وخیم‌تر کرده و عملاً وضعیت زندگی محترمانه و عادلانه را از ملت‌های عرب گرفته است. در حال حاضر، وضعیت در جهان عرب وخیم است: دسترسی به آموزش کافی، غذای کافی و تغذیه کافی، شکاف بین دولت و شهروندان، و همچنین فراهم کردن مشاغل خوب برای اعراب. .

به گفته فرارو، حدود دو سوم از کودکان در گروه سنی 5 ساله در نتیجه یافته های جدید منتشر شده در گزارش مشترک یونیسف، بانک جهانی و یونسکو در مورد عملکرد آموزشی در کشورهای عربی، تحت تأثیر همه گیری کرونا قرار دارند. و 14 کشور عربی منطقه قبل از شیوع ویروس کرونا از مهارت خواندن کافی برخوردار نبودند. فاجعه جدید این است که این نرخ می تواند به حدود 70 درصد از کل کودکان در کشورهای عربی برسد (به دلیل فاصله قابل توجه این کودکان از محیط آموزشی و عدم ارائه خدمات آموزشی مناسب در طول همه گیری کرونا). از سوی دیگر، نسبت نوجوانان 15 ساله ای که در امتحانات استاندارد بین المللی دانشگاهی نمرات ضعیفی کسب می کنند ممکن است از 60.1 درصد به 71.6 درصد افزایش یابد.

این تضمین می کند که تعداد قابل توجهی از جوانان بی سواد عرب نمی توانند به طور مؤثر در اقتصاد کشورهای خود فراتر از کار ساده و سخت مشارکت کنند. در نتیجه با فقر مادام العمر، ناامنی و بی توجهی و مشکلات جدی از نظر سلامت روان، اجتماعی شدن، رفاه و سطح پایین رضایت از خود مواجه می شوند.

در این زمینه، جوامع عرب باید عملاً با تعداد زیادی از مردان و زنان جوانی که از جوامع خود دور شده اند و ممکن است دست به اعمال جنایتکارانه و خشونت آمیز بزنند که به شیوه خود به شدت بر ثبات کشورهای عربی تأثیر می گذارد، سر و کار داشته باشند. به خطر انداختن

جوانان عرب تحصیل کرده اقلیت یا بخش خصوصی و دولتی را اشغال می کنند یا در جستجوی فرصت های شغلی بهتر به خارج از کشور مهاجرت می کنند. این در چهار دهه گذشته در کشورهای عربی اتفاق افتاده است. این امر عمدتاً به دلیل بی میلی دولت های عربی برای اصلاح رویه های سیاسی و اقتصادی خود است. این موضوع تنها باعث تشدید اختلافات کنونی بین کشورهای عربی و آنها خواهد شد.

هفته گذشته گزارش نابرابری و بی عدالتی جهانی (2022) منتشر شد که تأیید کرد کشورهای عربی خاورمیانه و شمال آفریقا از نظر شاخص های اجتماعی جزو نابرابرترین و ناعادلانه ترین کشورهای جهان هستند. در کشورهای عربی، 10 درصد از ثروتمندان، 58 درصد از درآمد ملی (36 درصد در اروپا) را در اختیار دارند. نباید فراموش کرد که مطالعات مختلف در سال های اخیر نشان داده است که دو سوم جمعیت کشورهای عربی را اعراب فقیر و ناامن تشکیل می دهند.

این آمار حتی نگران‌کننده‌تر از همه‌گیری ویروس کرونا است. فقر، ناامنی، نابرابری در کشورهای عربی در حال توسعه است، زیرا جوانان عرب به اندازه کافی آموزش نمی بینند تا در کشورهای خود شغل مناسبی پیدا کنند. از سوی دیگر، بخش خصوصی در کشورهای عربی فرصت های شغلی مناسب و مناسبی برای جوانان عرب ایجاد نمی کند.

اکثریت اعراب جوان، تحصیل کرده و عالی رتبه در مشاغل غیررسمی کم دستمزد کار می کنند. دلیل اصلی این امر، سیاست های خاص دولت و بخش خصوصی در جهان عرب است. موضوعی که فضای اقتصادی و تجاری جهان عرب را با چالش های مهمی مواجه می کند که خود پیامدهای اجتماعی قابل توجهی دارد.

در این زمینه، تعجب آور نیست که در بسیاری از کشورهای عربی نرخ بیکاری جوانان به 40 تا 50 درصد رسیده است و این رقم احتمالاً ثابت باقی خواهد ماند. ضعف ساختاری در جهان عرب نتیجه پویایی های عمیق تر و مؤثرتر مانند بی ثباتی سیاسی، چارچوب نظارتی ضعیف، فساد، عدم تنوع اقتصادی، مشکلات اقتصادی و سایر چالش های اقتصادی اساسی است.

دو سال اخیر فشار ناشی از همه‌گیری کرونا، ناامیدی و رها شدن اعراب توسط دولت‌هایشان را تشدید کرده است. حتی در کشورهای عربی که کمک های ویژه ای به خانواده ها و افراد نیازمند ارائه می کنند، آخرین برآوردها نشان می دهد که بیشتر این کمک ها پاسخگوی بسیاری از نیازها نیست و در واقع کمتر از 20 درصد متوسط ​​درآمد این کشورها است. این موضوعی است که بدون شک آسیب های جدی اجتماعی و البته سیاسی به جهان عرب وارد می کند.

هفته گذشته، سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد درصد اعراب از سوءتغذیه از سال 2014 تاکنون به 15.8 درصد افزایش یافته است. نگران‌کننده‌تر این است که این ارقام افزایش 91 درصدی را طی دو دهه نشان می‌دهند. اپیدمی ویروس کرونا 4.8 میلیون نفر را به جمعیت کشورهای عربی مبتلا به سوءتغذیه اضافه کرده است و کل جمعیت را به حدود 60 میلیون نفر رسانده است. همچنین در چند وقت اخیر افزایش قابل توجهی در ناامنی غذایی متوسط ​​(شدید) در جهان عرب مشاهده شده است و تخمین زده می شود که 141 میلیون نفر در جهان عرب اکنون با بحران مواجه هستند.

بدتر شدن وضعیت امنیت غذایی در جهان عرب بر همه اقشار جامعه و در عوض، طبقه متوسط ​​تأثیر گذاشته است. گزارش اخیر فائو حاکی از آن است که «تا سال 2020، 32.3 درصد یا حدود یک سوم جمعیت، به غذای کافی و مغذی دسترسی نداشتند».

به همین دلیل است که فائو تاکید می کند که چالش های کنونی در بحث سوء تغذیه و ناامنی غذایی در جهان عرب ریشه در مشکلاتی دارد که سال هاست در جامعه عرب وجود داشته است. ماهیت مشکلات مربوط به فقر، نابرابری، جنگ و درگیری، تغییرات اقلیمی و بسیاری مسائل دیگر اخیراً جدی‌تر شده است.

به عبارت دیگر، همه این گزارش‌ها تاکنون به روش‌های مختلف به ما می‌گویند که 40 سال گذشته با سوء مدیریت، بی‌عدالتی و مدیریت ناکافی جوامع و اقتصادهای عربی همراه بوده است. چنین موضوعی حاکی از آن است که جهان عرب باید روزها و سال های سخت تری را پشت سر بگذارد. سال با کمبودهای جدی در دسترسی به اشتغال، درآمد، بهداشت، آب، غذا، آموزش و سایر مسائلی که زندگی آبرومندانه را برای مردم جامعه عرب تضمین می کند، مشخص خواهد شد. در این زمینه، باید توجه داشت که ملت‌های عرب قدرت زیادی برای پاسخگویی به دولت‌های خود ندارند تا از رویه‌ها و سیاست‌های ناپسند خود دست بکشند و باعث ناراحتی بیشتر اعراب نشوند.

عواقب بلندمدت آنچه گفته شد بسیار وحشتناک خواهد بود، زیرا خانواده های فقیر کنونی در جهان عرب عملاً امکان رهایی از فقر و ورود به طبقه متوسط ​​را غیرممکن می دانند. در این زمینه، دولت های عربی که منابع مالی، مهارت یا اراده ای برای کاهش فقر و رفاه مردم خود ندارند، عملاً وضعیت اجتماعی را بدتر خواهند کرد. این همان موضوعی است که نشان می دهد سال های آینده برای ملت ها و دولت های عربی سخت خواهد بود.»