چرا روسیه به غرب اولتیماتوم می دهد؟

در رفتن فئودور لوکیانوف – رئیس شورای سیاست خارجی و دفاعی روسیه و مشاور رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین؛ روسیه اخیرا دو پیش نویس توافقنامه امنیتی با آمریکا و ناتو را برای دولت آمریکا ارسال کرده است که از نظر لحن و سبک بیشتر شبیه اولتیماتوم است تا توافق.

روسیه مستقیماً از ایالات متحده خواسته است: ایالات متحده متعهد است از گسترش بیشتر ناتو به شرق جلوگیری کند و از ورود و پیوستن به جمهوری های شوروی سابق خودداری کند.

آمریکا نباید در خاک شوروی سابق که عضو ناتو نیست پایگاه نظامی ایجاد کند و از زیرساخت های آن کشورها برای هرگونه اقدام نظامی استفاده نکند. ایالات متحده نباید همکاری نظامی دوجانبه را با این کشورها توسعه دهد.

توافقنامه ای که روسیه پیشنهاد امضای آن با ناتو را دارد شامل جلوگیری از گسترش بیشتر ناتو، جلوگیری از پیوستن اوکراین و سایر کشورهای عضو به این ائتلاف و محدود کردن فعالیت نظامی ناتو در سایر کشورها در سراسر اوکراین و قفقاز است. ، اروپای شرقی و آسیای مرکزی.

بخش دوم این سند خواستار توقف فعالیت هایی است که می تواند امنیت را به خطر بیندازد. طرفین باید از استقرار نیروهای مسلح و تسلیحات خود که در آن استقرار تسلیحات توسط سازمان‌های بین‌المللی و سایر طرف‌ها در چارچوب ائتلاف‌ها یا ائتلاف‌های نظامی ممکن است تهدیدی برای امنیت ملی آنها تلقی شود، خودداری کنند. آنها همچنین باید از استقرار نیروها در قلمروهای ملی طرفین خودداری کنند. به عبارت دیگر، ناتو نمی تواند در نزدیکی مرز روسیه اقدام نظامی انجام دهد، اگرچه روسیه این حق را دارد که به تشخیص ناتو در قلمرو خود اقدام کند.

این فقط تکرار آن چیزی بود که مسکو در مورد موضع و خواسته های چند سال اخیر خود گفته بود. سوال اصلی این است که چرا رهبران روسیه تصمیم گرفته اند چنین سندی را ارائه دهند، زیرا به خوبی می دانند که همتایان غربی خود این خواسته ها را رد می کنند و حتی از بحث درباره پیامدهای آن خودداری می کنند.

این توافق برای آمریکا و ناتو به معنای برداشتن یک گام سیاسی غیرقابل قبول و تسلیم شدن به مسکو است. همچنین چرا کشورهای غربی پس از جنگ سرد به یکباره نیاز به تغییر اساسی در سیستم امنیتی اروپا را می بینند؟ به بیان ساده، خطر کافی برای در نظر گرفتن چنین اقدامات شدید وجود ندارد. احتمالاً مسکو این را درک می کند و پیشنهاد می کند که ممکن است انگیزه دیگری در سر داشته باشد: “طرف مقابل ژست توخالی آن را نمی پذیرد تا بتواند بگوید ما پیشنهادی داده ایم و بنابراین ما مقصر کارهای بعدی نیستیم.”

به عبارت دیگر، کرملین بهانه ای را برای آنها فراهم می کند تا در زمانی که به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است، آزادانه در سیستم روابط موجود تجدید نظر کنند. در این صورت، انتظار می رود مسکو اقداماتی را انجام دهد که عزم خود را برای تغییر وضعیت موجود نشان دهد.

همچنین با توجه به گستردگی پیشنهادهای روسیه، کشورهای غربی نمی توانند به سادگی آن را تایید یا رد کنند و تا زمانی که بحث های سیاسی بعدی از مشروعیت مطالبات کاسته شود، در پاسخگویی به مطالبات به تاخیر می افتند. جالب است که ببینیم کرملین در صورت پاسخ منفی غرب به خواسته های آنها که از ابتدا انتظار می رفت چه خواهد کرد.

منبع: تایمز مسکو