اکتشافات علمی شگفت انگیز؛ ما دنیای 15 ثانیه آخر را می بینیم!

فارو- دانشمندان می گویند در یک دستاورد علمی جدید و البته خیره کننده، مغز ما به طور خودکار ما را فریب می دهد و ما را به مدت 15 ثانیه نگه می دارد تا تصویر بصری پایداری از دنیای اطرافمان ایجاد کند. بدون سردرگمی

به گزارش فرارو، چشمان ما دائماً با انبوهی از اطلاعات بصری بمباران می شود. میلیون ها شکل، رنگ و حرکت دائماً در حال تغییر در اطراف ما ظاهر می شود، اما تجزیه و تحلیل و درک تصاویر با این اندازه برای مغز آسان نیست. از یک طرف دنیای بصری به دلیل تغییر نور، افق و عوامل دیگر دائماً در حال تغییر است و از طرف دیگر چشم و سر و بدن ما در حرکت دائمی است. مدام در حال تغییر است.

برای درک بهتر مفهوم این ورودی بصری « شلوغ »، یک گوشی را جلوی چشمان خود قرار دهید و در حین راه رفتن و تماشای چیزهای مختلف، ویدیوی زنده ضبط کنید. نتیجه آشفته و آشفته این عمل این است که مغز شما در هر لحظه از تجربه بصری دقیقاً درگیر همین است. این موضوع در ویدیوی زیر نیز قابل مشاهده است. دایره سفید در سمت راست حرکات احتمالی چشم را نشان می دهد و فوم تار در سمت چپ ورودی بصری را در هر زمان نشان می دهد.

با این حال، حرکت بصری هرگز باعث سردرگمی ما نشده است. در واقع، به جای درک ارتعاشات بصری و نویزهایی که ویدیو ضبط می کند، یک محیط پایدار را درک می کنیم. به عبارت دیگر، اکنون سؤال این است: چگونه مغز ما این “تصویر ثبات” را ایجاد می کند؟ این فرآیند قرن ها دانشمندان را مجذوب خود کرده است و یکی از سوالات کلیدی در اپتیک، درک آن است.

مغز؛ “ماشین زمان!”

اکنون محققان مکانیسم جدیدی را کشف کرده اند که می تواند این ثبات کاذب را توضیح دهد. مغز به طور خودکار از اطلاعات بصری ما در طول زمان پشتیبانی می کند. در واقع، به جای تجزیه و تحلیل تصاویر بصری منفرد، مقدار متوسط ​​چیزی را که در 15 ثانیه گذشته در یک نقطه مشخص می بینیم، درک می کنیم. به این ترتیب مغز ما ما را به تقلید از اشیا و درک یک محیط پایدار فریب می دهد. زندگی در “گذشته” می تواند توضیح دهد که چرا ما متوجه تغییرات پنهانی که در طول زمان اتفاق افتاده است نمی شویم.

به عبارت دیگر، مغز مانند یک «ماشین زمان» است که مدام زمان را به عقب می فرستد. این فرآیند مانند برنامه ای است که هر 15 ثانیه سهم بصری ما را در تأثیرگذاری خلاصه می کند تا بتوانیم زندگی روزمره خود را مدیریت کنیم. اگر مغز ما دائماً در زمان واقعی به روز می شد، جهان مانند یک مکان آشفته با تغییرات مداوم نور، سایه و حرکت احساس می شد، گویی دائما فریب می خوردیم. برای توضیح این فرآیند، دانشمندان توهمی ایجاد کرده اند تا نشان دهند این مکانیسم تثبیت چگونه کار می کند.

با تماشای ویدیوی زیر، صورت چپ به آرامی به مدت 30 ثانیه در حال پیری است، اما دیدن تغییر کامل سن بسیار دشوار است. در واقع، دانشمندان دیرتر از گذشته چهره خود را پیر می کنند. برای آزمایش این توهم، از صدها نفر از شرکت کنندگان خواسته شد تا ویدئوهای 30 ثانیه ای از چهره های تغییر شکل یافته را در طول زمان تماشا کنند.

هنگامی که از شرکت کنندگان خواسته شد تا سن چهره را در پایان فیلم نشان دهند، شرکت کنندگان تقریباً 15 ثانیه زودتر سن چهره را نشان دادند. در واقع، وقتی یک ویدیو را تماشا می کنیم، دائماً روی تصاویر گذشته تمرکز می کنیم، بنابراین مغز دائماً ما را از ده ثانیه قبل به 15 ثانیه می فرستد (صورت جوان بود). به جای دیدن تصویر نهایی در زمان واقعی، مردم در واقع نسخه های قبلی را می بینند، زیرا زمان تازه سازی مغز ما حدود 15 ثانیه است. بنابراین، این توهم نشان می دهد که تثبیت بصری در طول زمان ممکن است به تثبیت ادراک کمک کند.

کاری که مغز انجام می دهد این ادراک را به تاخیر می اندازد. توجه مداوم به هر تصویر کار زیادی می طلبد، بنابراین مغز به گذشته می چسبد، زیرا گذشته زمان حال را پیش بینی می کند. اساسا، ما اطلاعات گذشته را پردازش می کنیم زیرا کارآمدتر، سریعتر و نیاز به انرژی کمتری دارد. این ایده، که توسط نتایج دیگر تأیید شده است، به عنوان مکانیسم‌های تداوم در مغز شناخته می‌شود که به طور مداوم درک بصری ما از تجربیات بصری قبلی را کنترل می‌کنند.

در واقع، سیستم بینایی ما گاهی دقت را فدای یک تجربه بصری پایدار از دنیای اطرافمان می کند. این ممکن است توضیح دهد که چرا، برای مثال، هنگام تماشای یک فیلم، متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهد، مانند تفاوت بین بازیگران و بدلکاران آنها، نمی شویم.

اینها پیامدهای یک فرآیند مغزی است

البته چنین تاخیر کوچکی در پردازش دنیای بصری ما پیامدهای مثبت و منفی برای عملکرد مغز ما دارد. این تأخیر عالی است، اما برای جلوگیری از بمباران با داده‌های بصری روزمره، دقت مطلق لازم است، و همچنین می‌تواند عواقب شرایط «زندگی و مرگ» را به خطر بیندازد. به عنوان مثال، رادیولوژیست ها صدها تصویر را به صورت دسته ای مطالعه می کنند و به مجموعه ای از تصاویر مرتبط نگاه می کنند. هنگام بررسی اشعه ایکس، پزشکان معمولاً از شما می خواهند که هر گونه ناهنجاری را شناسایی کرده و سپس آنها را طبقه بندی کنید.

در طول این جستجو و شناسایی بصری، محققان دریافتند که تصمیمات رادیولوژیست نه تنها بر اساس تصویر فعلی بلکه بر اساس تصاویر قبلی است که می تواند عواقب جدی برای بیماران داشته باشد. به طور دقیق تر، فضایی که در آن سیستم بصری به روز می شود می تواند بلافاصله ما را نسبت به تغییر کور کند، زیرا اولین برداشت های ما را جلب می کند و ما را به گذشته می کشاند.

اما در نهایت، این فرآیند زمینه تجربه جهانی پایدار ما را بهبود می بخشد. در عین حال، یادآوری این نکته مهم است که قضاوت‌هایی که هر روز انجام می‌دهیم کاملاً بر اساس زمان حال نیستند، بلکه به شدت به آنچه در گذشته دیده‌ایم وابسته هستند.

منبع: گفتگو

ترجمه: مصطفی جورج فرارو