با شروع تابستان به دیدن جنگل ها در آتش عادت کردیم. تابستان سال گذشته چندین بار جنگل های کشور در آتش سوخت و این مهم ترین گنجینه ملی در بحران زیست محیطی کنونی از بین رفت. بر کسی پوشیده نیست که بسیاری از این آتش سوزی ها عمدی و سهل انگارانه هستند. اما این مانع از سوختن درختان نمی شود!
بلوط، مرکز ملی در حال سوختن
ذی نفعان هیچ تلاشی برای پاکسازی جنگل ها برای منافع شخصی مانند تبدیل زمین به زمین مسکونی و تجاری نمی کنند، اما بسیاری دیگر به دنبال قطع درختان بلوط برای تولید زغال سنگ هستند. زغال بلوط یا جنگل در حال حاضر یکی از گران ترین زغال سنگ های کشور است که طرفداران زیادی دارد و بازار بسیار داغی دارد. طبق آمار از هر درخت بلوط 400 هزار تن زغال سنگ استخراج می شود و ارزش اکولوژیکی هر درخت بلوط حدود یک میلیارد تن است. این یعنی 600 میلیون تومان خسارت دولتی و 400 میلیون تومان سود شخصی! به زبان ساده، با سوزاندن بلوط، مهم ترین گنجینه ملی را می سوزانیم.
علاوه بر مصرف زغال سنگ بلوط کشور، چه به صورت کبابی و چه به صورت قلیان، مقداری از این زغال سنگ به کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز صادر می شود. بیشتر این بحران زیست محیطی ناشی از نبود محیط کار ایمن، مشکلات مالی، فقدان برنامه ریزی رسمی و حکمرانی ضعیف بود که منجر به فقر در جنگل های زاگرس شد.
روزانه 27000 درخت برای قلیان و کباب می سوزند!
طبق آمار، ایران روزانه 3000 تن زغال سنگ برای قلیان نیاز دارد که قطع 9000 اصله درخت را می طلبد. آه بله! هر روز 9000 درخت بلوط در یک سری قلیان به آسمان می روند. اما این همه ماجرا نیست! دو برابر زغال چوب مصرف می کند. به این ترتیب هر روز 27000 درخت بلوط سوزانده می شود و تبدیل به خاکستر می شود. سالانه 5000 ورزشگاه آزادی از جنگل زاگرس فقط برای تولید زغال سنگ بریده می شود. برای روشن شدن جزئیات این حادثه خوب است بدانید که هر ساله میزان سوختی که در اثر بی تفاوتی و سکوت مسئولان می سوزد حدود یک میلیارد دلار است.
ممنوعیت فروش بلوط برای دیوار
دیوار از اوایل آذرماه امسال فروش زغال سنگ در این سکو را ممنوع کرده است و سایر الزامات و بسترهای تبلیغاتی ابراز امیدواری کرده اند که این کار را انجام دهد تا تعداد ناوشکن های محیطی تا حد امکان کاهش یابد. تجار این بازار دیگر آگهی خرید و فروش زغال سنگ را روی دیوار نخواهند گذاشت.
