اسم دختر اولم را فروختم، حالا می خواهم همه اش را بفروشم!

در رفتن فقر شدید در افغانستان بر بسیاری از افغان ها تأثیر نمی گذارد. آنها مجبورند تا آخر عمر انتخاب های ناامید کننده ای داشته باشند. خانواده «رحمتی» در یکی از فقیرترین مناطق هرات افغانستان زندگی می کنند. بسیاری از خانواده های افغان هنوز دختران جوان را می فروشند، زیرا آنها امکانات لازم برای تهیه غذا برای آنها را ندارند.

به گزارش گاردین، دمای فرارو در غرب افغانستان به صفر رسید و «دلارام رحمتی» به دنبال غذای هشت کودک است. اعضای خانواده «رحمتی» که چهار سال پیش خانه خانوادگی شان را در ولایت بادغیس ترک کردند، در یک کلوپ درخشان با سقف پلاستیکی در یکی از خیابان های هرات زندگی می کنند. خشکسالی روستاهای آنها را غیر قابل سکونت و زمین را غیر قابل سکونت کرد. اعضای خانواده رحمتی، مانند حدود 1.5 میلیون افغانی که مجبور به ترک خانه های خود شده اند، اکنون در محله هایی زندگی می کنند که بیجاشدگان داخلی به آنجا می روند.

هیچ شغلی وجود ندارد. با وجود این، این زن 6 ساله باید هزینه درمان دو فرزندش را که دچار سکته مغزی و سایر بیماری های روانی شده اند، بپردازد. همچنین شوهر نیاز به دارو دارد. او گفت: «من مجبور شدم دو دختر را بفروشم، یکی برای هشت سال و دیگری برای شش سال. رحمتی می گوید که چند ماه پیش فروش این کودک دختر 5 افغانی (تقریباً 2 پوند) به خانواده هایی که از این فروش اطلاعی ندارند، هزینه داشته است. دختران به سن بلوغ نزدیک می شوند و سپس به فقرا داده می شوند.

در افغانستان غیرعادی نیست که یک دختر توسط شوهرش بازداشت شود. خانواده دختر و خانواده اش را تا زمان خروج از خانه در خانه بزرگ نگه می دارند. با این حال، با عمیق‌تر شدن بحران اقتصادی در افغانستان، خانواده‌ها گزارش می‌دهند که کودکان در سنین پایین به دنیا می‌آیند، زیرا نمی‌توانند تغذیه کافی برای آنها فراهم کنند. با وجود این، فروش آتی دختران تنها چیز دردناکی نبود که «رحمتی» مجبور به انتخاب آن شد. او در بیرون از خانه در هرات می گوید: «به خاطر این کار مجبور شدم کیهام را بفروشم.

به گفته سازمان ملل، افغانستان یک «بحران انسانی» و یک «بحران اقتصادی» در آستانه است. خشکسالی، کووید 2 و تحریم های اقتصادی که پس از به دست گرفتن قدرت توسط طالبان در 7 اوت اعمال شد، پیامدهای فاجعه باری برای اقتصاد افغانستان داشت. افزایش تورم چشم نواز منجر به افزایش شدید قیمت مواد غذایی شده است.

این دوره ای است که در آن همه تجارت در افغانستان رشد کرده است. با این حال، از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، قیمت ها و شرایط تجارت تغییر کرده است. قیمت کل که از ۳۵۰۰ ۱ تا ۴۰۰۰ ۲ (۲۶۰۰ ۱ تا ۳۰۰۰۲) در طول زمان متغیر بود، به کمتر از ۱۵۰۰۲ (۱۱۰۰۱) کاهش یافته است. با این حال، تعداد مناقصه‌گران برای فروش عمومی همچنان در حال رشد است. رحمتی کل کلید را به مبلغ یک افغانی (1 پوند) می فروشد. با وجود این، حال او بهتر نشده است و او همچنان مانند شوهرش بیمار است.

به گفته کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR)، بیش از نیمی از 5 میلیون پناهجو در افغانستان با “سیل شدید” روبرو هستند و نزدیک به “1 میلیون نفر در خطر گرسنگی قرار دارند.” تنها راه برای افغان ها برای فروش محصولاتشان تامین مواد غذایی است.

این زن افغان می گوید که برای آخرین بار ماه ها با فرزندانش برنج خورده است. او می گوید: «به سختی نان و چای پیدا می کنیم. صلاح الدین طاهری که در محله ای فقیرنشین در همان محله رحمتی زنده ای زندگی می کند، می گوید:

طاهری، 4 ساله، پدر چهار فرزند که روزانه کیسه های قهوه را جمع آوری و می فروشد تا پول کافی برای خرید پنج قرص نان به دست آورد، آنها را برای خرید خود می خرد. او گفت: “من چند روزی است که در شفاخانه های خصوصی هرات هستم و نمی دانم که آیا آنها به چیزی نیاز دارند.” طاهری افزود: حتی اگر نیاز فوری داشته باشم می توانم آن را با قیمت کمتری بفروشم اما جوابی برای آن پیدا نکردم. من چاره ای جز غذا دادن به فرزندانم ندارم.»

آصف کبیر، یکی از مسوولان صحت عامه در این ولایت می گوید که در پنج سال گذشته، مجموع پیوندهای رسمی در شفاخانه های ولایت هرات انجام شده است که به جز برای خانواده، تعداد بسیار محدودی پیوند انجام شده است. اعضا. به گفته کبیر، مجموع این هزینه 5000 افغانی به اضافه مجموع هزینه می باشد.

در این مورد، تعداد واقعی اقدامات واقعی بسیار بیشتر است. یکی از پزشکان شاغل در یکی از بیمارستان‌هایی که اکثر پیوندها به شرط نامش فاش نشد، به «گاردین» می‌گوید: آنها زندگی می‌کنند. مشتریان همچنین می توانند از ارزان ترین کمپ پناهندگان بازدید کنند.

سید اشرف سادات، فعال مدنی در هرات، یکی از اعضای هیأتی بود که از سوی رئیس جمهور پیشین افغانستان، اشرف غنی، برای بررسی تجارت غیرقانونی در ماه می تعیین شده بود. او می گوید کشورهایی مانند ایران به کل نیاز دارند و افغان های فقیر مجبورند کل را بفروشند.

سادات می گوید: «مثلاً یک کل در داخل افغانستان به مبلغ یک افغانی (1 پوند) خریداری می شود و به بیش از 2 تا 3 پوند در خارج فروخته می شود. مرز و به قیمت 2 تا 3 افغانی می فروشند. اعتقاد بر این است که پزشکان در تجارت غیرقانونی دست دارند. با وجود این، تحقیقات ما به دلیل بدتر شدن وضعیت امنیتی به حالت تعلیق درآمده است.» دو ماه از عمل رحمت می گذرد. بهبود و سپس عمل بسیار بد است.

رحمتی می گوید: «خیلی مریض هستم. حتی نمی توانستم راه بروم چون زخم عفونی شده بود. خیلی دردناک است.” وی تاکید کرد که اعترافاتش از طریق شکنجه و اعترافاتش از طریق شکنجه گرفته شده است. روز پیوند رحمتی مریض بود و پزشکان حضور نداشتند.

او می گوید: به دلیل اینکه پزشکان مرا از روی تخت بیمارستان پایین آوردند نتوانستم درست نفس بکشم اما دوباره برگشتم. او می گوید: ای کاش از مرگ خوشحال می شدم، اما نمی توانم فرزندانم را ببینم و آنها را مریض ببینم.